Kış güneşi bir hardal tarlasının üzerinde yükselirken, solmakta olan portakal kanayarak keskin bir sarıya dönerken, hepsi aynı giyinmiş 36 kişilik bir kız grubu – tişörtler, eşofmanlar, sıfır yakalar – açık bir alanda gözlerinden uykuyu siliyor. Bir teneke kulübenin altında, bir havanın üzerine kamburlaşarak kıçlarının üzerine otururlar. Sonraki 20 dakika boyunca çiğ bademleri pürüzsüz bir macun haline getirin ve bir şişe fındık sütünü süzün. Güçlerini geri kazanmak için buna ihtiyaçları olacak.
2017’de başlayan Yudhveer Akhada, kuzey Hindistan’da Delhi sınırındaki bir eyalet olan Haryana’da yarı kentsel bir sanayi şehri olan Sonipat’ta yarışan güreşçilerden oluşan, tamamı kızlardan oluşan, aile tarafından işletilen bir güreş akademisidir. Şu anda geldiklerinde 10 ila 15 yaşları arasında olacak ve 20 yaşına kadar kalmaları beklenen 45 kursiyere ev sahipliği yapıyor ve kendilerini gelişen güreşçi kızlar topluluğuna kaptırıyorlar. Akademiye giren her öğrencinin hedefi aynı: Hindistan için bir Olimpiyat madalyası kazanmak.
Bu hikayenin fotoğrafçısı Prarthna Singh, « Hindistan’da kadınlara yönelik şiddet hikayeleriyle çevriliyiz » dedi. Ancak ülkede güreş gibi kadın sporlarına katılımda da artış görüldü. « Bu ataerkil yapılar içinde, genç kadınların sporcu olarak kendilerine bir alan açtığı bu akademilere sahibiz. Onların bir sporcu olmak için gerekli özveri ve titizliği sergilediklerini görmek ilham verici. »
Isındıktan sonra antrenmanları farklıdır. Kardiyo günleri, arazi boyunca koşmak veya merdiven çıkmak anlamına gelebilir. Spor günlerinde hentbol veya basketbol oynarlar. Güç geliştirme günleri en zorlu olanıdır: kızlar tarlada tahta blokları sürüklemeli veya kendilerini dikenli tellerden birkaç metre uzağa çekmelidir.
Buraya gelmeseydik hayatımız çok farklı olabilirdi” dedi. Saksha mahvolduYukarıda, Sunpat’ta çiftçi bir aileden gelen 16 yaşında bir kız. Güreşçi olmasaydı, « Evlenmek için okulu bırakırdım » dedi.
